Mindfulness

Ik keek recent naar een uitzending over minimalisme. De boodschap was snel duidelijk, en interessant!  Velen onder ons hebben te veel, we kopen te veel en we kopen dingen die we niet echt nodig hebben.

Kopen lijkt gepaard te gaan met een instant genot, een dopamine-shot ligt mee aan de basis. Helaas wordt dopamine weer snel afgebroken en hebben we een ‘nieuw shot’ nodig. Misschien heb je ook al gemerkt dat het genot van iets te kopen niet zo lang duurt. En als we heel veel kopen dan moeten we ook nog een extra kast kopen of onze kelder of zolder volproppen. En dit kan weer stress geven.

Met mindfulness leer je alvast meer te genieten van wat je hebt. Je ontdekt dat geluk niet in ‘nog iets anders’ ligt, maar mede in diepere waardering van wat er al is, hier en nu. Met minimalisme kan je deze boodschap verder doortrekken: heb ik dit werkelijk nodig? Of koop ik het omdat ik het leuk vind. Dan gaan we veel kopen!

Denk eens aan je kleding. Misschien zeg je wel eens: ik heb niets om aan te doen. Terwijl je lichaam zegt: er is van alles om me te kleden!

Ga eens voor je kledingkast staan en vraag jezelf: wat heb ik echt nodig in het komende jaar?

Dat zal waarschijnlijk minder zijn dan wat je spontaan zou kopen. Ga dus al je kleding na en vraag jezelf waar je tekort van hebt, echt tekort! Op basis daarvan maak je een getal en je kan de intentie plaatsen om dit jaar niet meer te kopen dan dit. Wie weet merk je nadien wel hoe je meer ontspannen door een winkelstraat kan lopen. Hoe er meer ruimte kwam om aandacht te geven aan het leven zelf, eerder dan wat we misschien nog zouden willen kopen om…

Minimalisme gaat nog een stap verder: ook echt alles weg doen wat je niet nodig hebt in je huis en zien dat dit genoeg is. Aan jou om te zien hoe ver je wilt gaan. Er is geen goed of fout. Gewoon wat nu klopt voor jou. Ik heb alvast een belofte gedaan aan mezelf dat ik dit jaar hoogstens 2 kledingstukken zal kopen. En soms vraag ik mezelf af: waarom eigenlijk. Ik hoef helemaal niets extra. Ik heb genoeg om me te kleden!

Misschien kan je deze tip ter harte nemen. Het zal je rust geven en ook kosten besparen!

Tijdens een mindfulnesstraining geven we aandacht aan 3 verschillende communicatiestijlen: de passieve , de dominante en de evenwichtige stijl.

Communiceren met een passieve stijl betekent dat je niet durft op te komen voor jezelf. Je legt je neer bij wat anderen zeggen en doen. En in sommige situaties is dat (even) nodig maar als dat lang aanhoudt zal de bom vroeg of laat ontploffen. Immers je wou je aanpassen aan de ander om hem niet te storen of om de vrede te behouden maar je stelt vast dat de ander na een tijd zijn respect voor jou verliest. Niet onlogisch, want je uit je mening niet…. Het werkt dus contra productief!

De passieve stijl wordt makkelijk door angst en schaamte gedomineerd. De basisboodschap hierbij is: “jij bent OK, ik ben niet OK”. Je houdt je dus klein.

De dominante stijl wordt makkelijk door agressie gedomineerd. De basisboodschap hierbij is: “jij bent niet OK, ik ben OK. Mijn standpunt is het juiste, luister naar mij en zwijg!” Domineren kan soms nodig zijn, bijvoorbeeld om een kind te beschermen van gevaar. Maar zoals het hier werd beschreven is het niet echt heilzaam.
Mensen zullen misschien luisteren naar jou omdat ze veel angst hebben van je dominante communicatie maar zeker niet uit respect. En een centrale vraag is: met welke motivatie wil je dat anderen iets doen voor jou? Uit angst of omdat ze echt willen bijdragen vanuit hun hart?

Met mindfulness en compassie trachten we een meer evenwichtige communicatie te voeren, vanuit de boodschap: “jij bent OK en ik ben OK”. En vanuit compassie kan je toevoegen: “ ik ben OK ook al gedraag ik me soms niet OK. En jij bent OK ook al gedraag je je soms niet OK”. Ook geweldloze communicatie ondersteunt deze visie.

Er is echter nog een vierde stijl, deze wordt soms genoemd passief-agressief.  De boodschap hier? “Ik tel, jij telt niet maar ik doe de moeite niet om het jou te zeggen”. Deze stijl ligt aan de basis van heel veel lijden. Onlangs vertelde een goede vriendin me nog dat iemand beloofd had te helpen met de opbouw van haar nieuwe website. En toen de deadline naderde en haar mail met vragen over de site al weken onbeantwoord bleven, voelde ze zich niet gezien. “Waarom doet hij dan de moeite niet om even iets te laten weten?” vroeg ze zich af. Het doet pijn…. Mijn broer vertelde hoe de aannemer plots verdween toen ze van 8 ramen lengte en breedte hadden omgedraaid. Hij zat er nu met die ramen, alles moest opnieuw. De aannemer reageerde op geen enkele mail meer….

Hoe vaak had jij graag een antwoord gehad, een teken van medemenselijkheid, van oprechte betrokkenheid? En hoe vaak werd je ontgoocheld? Het is pijnlijk…

Passief-agressief communiceren, is ook communiceren want zelfs al zeg je niets (meer), ook dit is communiceren. Het domineert helaas meer en meer onze manier van doen en daarbij wordt het soms nog als ‘zen’ beschouwd. Het heeft natuurlijk niets met de spirit van zen te maken. Het is eerder een overheersen van het primitieve ( reptiel) brein, die denkt in termen van ‘ieder voor zich’. Of ‘ waar zit mijn voordeel?’. Of ‘ alleen als ik er beter van word’. Helaas allemaal ten koste van oprechte verbondenheid en het nemen van verantwoordelijkheid voor onze afspraken en daden….

Zelfcompassie helpt daarbij, het is immers niet zo gefixeerd op eigenbelang. Zelfcompassie herkent de gedeelde menselijkheid en beseft ‘ jouw pijn is mijn pijn’. We maken allemaal deel uit van dit groter verbonden geheel….Onderzoek toont ook dat mensen met veel zelfcompassie meer verantwoordelijkheid nemen voor hun fouten. Ze doen een inspanning om eerlijk te zijn en het goed te maken waar kan. Stel dat dit van ons allemaal de intentie zou zijn voor vandaag?

Passief-agressief is natuurlijk vaak niet bedoeld als agressief. Soms is het een onvermogen om op een goede manier te communiceren en vanuit de onmacht laten we het voorbijgaan, zonder ook echt stil te staan bij de impact op de ander. Misschien zou het wel mooi zijn als we minstens (voorlopig) zouden afronden met de woorden: “Het spijt me , ik voel me niet in staat om deze communicatie op een goede manier verder te zetten . En wens deze ( voorlopig) te beëindigen.”

Als je Thich Nhat Hanh raad zou vragen, dan zou hij natuurlijk een stapje verder gaan met de eenvoudige en krachtige woorden die hij aanreikt: “Help me a.u.b.”. Rosenberg suggereert de woorden “ Hoe kan ik dit zeggen op een manier dat je me echt kan horen? “.

Hoe vaak vragen we dat? We zijn er vaak bang voor… Jammer dat het reptielbrein zo vaak zegeviert…. We kunnen dus anders kiezen, telkens opnieuw. Een kwetsbare maar heel krachtige manier…

Onderzoek toont dat weinig mensen hun werk graag doen, slechts 1 op 6 is gelukkig op zijn werk. De boodschap lijkt duidelijk: investeren in geluk op het werk! We willen dat iedereen zich goed voelt! Een mooi voornemen: waardering uiten, aardig doen tegen elkaar, … maar kunnen we daar ook te ver in gaan? We denken misschien ook dat we lief moeten zijn voor elkaar om niet aan de oorzaak te liggen van onaangename gevoelens bij de ander.

Toen ik begon met verbouwen, had mijn vader me gesuggereerd om mensen niet alleen beloftes te laten doen maar ook om te tekenen dat ze deze inderdaad ook nakomen. En indien ze deze beloftes duidelijk niet nakomen, ze hiervoor verantwoordelijkheid opnemen op de een of andere manier. Mijn vaders suggestie ‘voelde’ niet goed. Ik wilde vertrouwen geven aan de mensen met wie ik werkte, als vorm van respect. En als ze aangaven dat iets zou afgewerkt zijn binnen de 6 maanden ging ik ervan uit dat ze dat ook zouden doen.

Ik denk nu aan de trap in mijn huis, een mooie trap. 6 maanden vond ik lang, maar goed, het leek me de moeite waard om zo lang te wachten. Lang? Uiteindelijk heeft het 18 maanden geduurd voor mijn trap er stond.

Misschien had ik het moeten weten toen ik zag dat er in de kleine lettertjes van de overeenkomst stond dat een late levering nooit tot betwisting van de bestelling kon leiden. Ik mijn vertrouwen gegeven en was mijn deel van de deal nagekomen: het afgesproken bedrag betalen. Het aandeel van zij die de trap leverden? De trap is er wel gekomen, maar dan een jaar later. Dat ging gepaard met natuurlijk eindeloos veel excuses en beloftes en beloftes die steeds niet werden nagekomen en die voorzichtig maar zeker steeds verder opschoven in de tijd. Gelukkig zijn er 2 trappen in mijn huis!

Ik denk aan mijn vaders advies. Ik ben er niet op ingegaan. Ik wou lief zijn, ik wou dit niet vragen om de ander geen onaangename gevoelens te bezorgen en geen spanningen te krijgen. Maar het gaat niet om lief zijn. Prioriteit geven aan lief zijn kan aan de basis liggen van onuitgesproken ontgoochelingen. Het wordt uit de weg gegaan.

Als je echt bent, ga je niets uit de weg, ook niet de minder leuke dingen. Je weet dat het niet je fout is als iemand zich ‘not happy’ voelt als je over moeilijkere dingen (bijvoorbeeld het niet nakomen van afspraken) spreekt. Het is natuurlijk niet fijn, maar wel nodig. Je kan je niet beperken tot ‘fijn’. Je betaalt uiteindelijk een prijs voor dit kort geluk: op termijn grotere pijn.

Echt zijn vraagt om vaak korte pijn te accepteren, wetende dat je kiest voor langer en dieper geluk. Het geluk van echtheid, waarbij je volledig ja zegt aan een wereld met meevallers en tegenvallers. Je bent minder op jezelf gefocust maar eerlijk met het grotere plaatje. Je gaat geen feedback uit de weg, ook niet als deze bedreigend lijkt voor wat je vertelt over jezelf. Ja, we hebben allemaal een verhaal over onszelf, dit is ons gekende zelf. Hoe we onszelf zien of vaak willen zien. En dit komt niet altijd overeen met hoe anderen ons zien, of komt niet overeen met de realiteit. Je hoeft wat de ander zegt natuurlijk niet zomaar persoonlijk te nemen, maar kan je onderzoeken waar je misschien niet eerlijk bent met jezelf? Welk verhaal maak je om jezelf te verdedigen? Is dit waar je voor wilt staan? Misschien wel….

En als ik nu trappen zou maken voor anderen en een termijn zou beloven: zou ik  dan willen tekenen en mij akkoord verklaren om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn beloofde termijn? Als ik echt betrokken ben met de ander en echt wil zijn, oprecht betrokken wil zijn, dan zou dit de enige optie zijn, zonder daarom boos te zijn op de ander. Ik zou het als mijn aandeel zien. Dus ja, waarom het dan ook niet vragen aan de ander….

De eerste 2 jaar nadat we verhuisd waren hadden we geen tv. Uiteindelijk zijn we er toch voor bezweken. Is het leuk? Soms wel. Word je er wijzer van? Te betwijfelen. Word je er gelukkiger van? Beslist niet. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die me vertelde dat de mooiste momenten van zijn leven voor de tv waren. Onderzoek toonde jaren geleden al aan dat je geluksgevoel zakt met 5 % per uur dat je per dag tv-kijkt.

Voor ouders is de tv nu en dan nochtans een voordeel. Het is de ideale manier om kinderen even rustig te houden. Het heeft wel neveneffecten: na 2 uur voor de tv zien ze er meestal niet zo gelukkig uit, eerder chagrijnig. Als ze daarentegen 2 uur buiten gespeeld hebben, bruisen ze van energie. Misschien heeft TV meer iets van ‘verdoven’. 

Uit onderzoek blijkt dat peuters die veel tv-kijken op 2-jarige leeftijd minder goed scoren voor wiskunde op school. Op de leeftijd van 10 jaar bleken ze meer overgewicht te hebben en minder ontwikkelde sociale vaardigheden. Een ander onderzoek toonde aan dat jonge kinderen per uur dat ze per dag tv-kijken 10 % meer kans hebben op aandachtsproblemen. Een studie onder 14-jarigen toonde dan weer aan dat er vanaf 3 uur tv per dag duidelijke leerproblemen waren.

Als ik ’s avonds een wandeling maak door ons dorp, zie ik wie het meestal voor het zeggen heeft in de meeste gezinnen. Bijna overal flikkeren de beeldschermen. Koning tv prijkt in het centrum van het huis, genietend van alle belangstelling. Op zijn 12de heeft een kind dat 2 uur per dag tv kijkt al 10 000 keer een scène met geweld gezien. Cijfers om je vragen bij te stellen. En creëert dit niet nog meer stress en wantrouwen?

Sommige mensen zeggen dat ze TV willen kijken om zich een beetje af te leiden. Waarvan dan, vraag ik me af. Van het leven? Als je je goed wilt voelen, kan je beter een fietstocht maken. De zegen van de wetenschap heb je alvast: onderzoek wijst uit dat er geen beter antidepressivum is dan lichaamsbeweging. Passief voor de TV liggen is dus allesbehalve een gegarandeerde opkikker.

Hoe meer je tv-kijkt, hoe meer het je leven bepaalt. ‘Heb je dat gezien? Heb je dat gehoord?’ Kunnen meepraten. Waarover? Bewust zijn dat er oorlog en onrecht is? Dat weten we helaas al lang. En over de objectiviteit en de oprechtheid van de berichtgeving kan je terecht twijfels hebben. Zonder TV leven? Ik heb nog nooit iemand gekend die daar ongelukkig door was. Integendeel. Op de hoogte blijf je sowieso, er zijn genoeg rondlopende televisiezenders of je kan via internet op 5 minuten alle hoofdpunten zien. 

Denk eens aan al de tijd die vrijkomt. Al toen ik 15 was, maakte ik voor mezelf de berekening: als ik 2 uur tv per avond door iets anders zou vervangen, leverde me dat wekelijks al gauw 14 uur extra tijd op die ik aan iets zinvollers kon besteden. Geef mij ook vanavond maar een mooie wandeling, een gezelschapsspel met de familie of een avondje uit met vrienden. Of misschien eens naar de cinema met de kinderen. De tv is intussen buiten gevlogen. 

Nu kijken we in het weekend naar een bewust gekozen dvd via een projector. Zalig, net een bioscoop. De oudste maakt pizza, de jongste zorgt voor popcorn. Een heerlijke avond waar we telkens naar uitkijken en nog lang over napraten. Misschien ook eens proberen? Maar pas op: de ontwenningsverschijnselen kunnen heel reëel zijn. Misschien bezwijk je opnieuw voor je dagelijkse portie. Koning tv heeft namelijk veel macht. Aan jou om te beslissen of je onderdaan wilt zijn.

Leestip: Mindful gelukkig. 7 bronnen van innerlijke vreugde. – David Dewulf  

Ik  stond terug voor het café. Althans voor wat ooit een café was. Nu is er alleen nog een ruïne. Twee weken nadat ik vertrokken was uit India was de bom er ontploft. Doden en gewonden, het gekende drama dat veel verder reikt dan wat we ons ook maar kunnen inbeelden. Verscheurde  families, verloren kinderen, verloren broer of zus, vader of moeder .

Hier kwam ik een jaar geleden bijna dagelijks een lassi drinken.  Heerlijk  was de lassi daar.  Ik zie nog de glimlach voor mij van de man die de bestellingen opnam. Ik vraag me af: zou hij er nog zijn? Ik denk aan de woorden van Sting in ’85  There is no such thing as a winnable war. En ja, de meesten zullen daarmee wel akkoord gaan. Na de oorlog moet je uiteindelijk toch weer vrede maken. Maar blijkbaar hebben we het nog altijd niet echt gehoord.

Niemand wil altijd in oorlog leven en toch gebruiken we zo vaak boosheid en  haat in ons persoonlijk leven. Alleen al een oordelend woord kan de macht van een bom hebben, in de zin dat het een hel kan creëren bij iemand. Ik zag ooit een cartoon: man en vrouw voor elkaar: De man: “Ik wil je iets zeggen maar je zal het waarschijnlijk niet leuk vinden…” “Zeg het!” antwoordt de vrouw hoopvol wachtend. “Je zal boos zijn”, zegt de man…. “Nee zeker niet, zeg het!!” …” Wel”, zegt de man, “je bent te dik!” Enig idee van het volgend prentje? BAM, de man met een blauw oog …

Ja, met je woorden kan je een hel creëren maar ook een hemel. Een steunend woord kan weer hoop geven bij iemand die zijn hoop was verloren. Hoe gebruik jij je woorden? Thich Nhat Hanh zegt het als volgt: mogen mijn woorden zijn als bloemen. Heilzaam spreken noemen we dat in mindfulness. We zijn bewust van het effect van onze woorden op de ander. Het betekent dat je intentie is om ook in de aanwezigheid van moeilijkheden of tegenstand, de zachtheid van je woorden niet verliezen. Niet gemakkelijk! We zijn immers voorzien van een flight or fight reactie, vechten of vluchten , als ons welzijn bedreigd lijkt te zijn. En dit is vaak de enige mogelijkheid die we zien om in relatie met moeilijkheden te staan. We laten bommen ontploffen met onze woorden.

Wat we echter soms vergeten, is dat we eerst de bom in onszelf doen ontploffen, voor we de bom naar iemand anders gooien. Dit is de wet.  Voor je de hel creëert bij iemand anders, creëer je eerst de hel bij jezelf. Je vult jezelf met negativiteit, oordeel en woede. En uiteindelijk reageer je het af op iemand anders, alsof daar het probleem zou zitten. We vergeten, als we wijzen naar iemand anders als schuldig, dat er drie vingers terug wijzen naar onszelf.

Mindfulness kan je helpen om terug verantwoordelijkheid te nemen. Je bent eerlijk met jezelf en vooral ook met wat je aan deze wereld biedt. Soms zijn onze woorden heftige stekels, eerder dan bloemen. En dit wordt je omgeving. Stekel tegen stekel. Toch niet echt zinvol als je gelukkig wilt zijn en respect in de wereld wilt brengen.

Het is een eeuwenoude wijsheid: Er is geen weg naar geluk, er is geen weg naar vrede. Geluk en vrede zijn de weg. Dit is de boodschap van mindfulness. Leven en laten leven. Als je nu oorlog gebruikt om straks vrede te bekomen, dan ben je in een godsdienstoorlog terecht gekomen. En hebben we er daar al niet teveel van gehad?

Kijk eens naar de 9 punten. Wat zie je? De kans is groot dat je er een vierkant in ziet. Is er werkelijk een vierkant of fabriceert je hoofd een vierkant?

Toen ik psychologie kreeg op de universiteit, kregen we een interessant verhaal te horen. Het is het enige dat ik nog herinner van mijn cursus in het eerste jaar geneeskunde.

Twee jonge vrouwen waren aan het wachten op de trein in het station. Ze hadden wat bagage mee die zorgvuldig naast de bank stond waar ze op zitten. Nu en dan liepen ze wat rond , niet te ver, zodat ze hun bagage nog in het oog konden houden. Plots riep 1 van die dames, mijn radio is gestolen! De stationschef werd erbij geroepen. Getuigen legden een verklaring af, beschreven de radio en lieten hun gegevens na, bereid om een verklaring bij de politie te doen, indien  nodig.

Wat was er zo bijzonder aan dit verhaal? Er was geen radio! Het waren twee studenten psychologie die een proef deden naar de beïnvloedbaarheid van de mens. Je hoeft nu niet te denken dat er daar toevallig een paar mensen rondliepen die overal radio’s zagen waar er geen zijn ! Het waren mensen zoals jij en ik.

Als mens zijn we enorm vatbaar voor beïnvloeding , zowel door dingen van buiten af als door dingen die we vroeger meegemaakt hebben. We brengen continu deze herinneringen, stemmen en gedachten  in ons gezichtsveld die de objectieve realiteit vervormen. Die beïnvloeding wordt nog sterker als we emotioneel zijn. Het gevolg is dat we minder goed met problemen kunnen omgaan.

Wat hebben die 9 punten daar nu mee te maken? Het wordt gebruikt in de mindfulness training. Ken je deze oefening? 9 punten met 4 rechte lijnen verbinden. Dit kan je niet zolang je een vierkant ziet, een box, zoals in het Engels uitgedrukt. En dit vierkant is er niet werkelijk, het is een creatie van je geest die je belemmert in het vinden van de oplossing van het probleem.

De box staat symbool voor het probleem, dit waar we nog geen oplossing voor hebben, dit wat we willen hebben en niet hebben. Of dit wat we ontkennen of onvoldoende aandacht geven. Met mindfulness kan je daar een andere wending aan geven, dit noemen we dan de Mindful BOX. Je moet beginnen met ernaar te kijken. Daarmee start alles. Je kan het begrijpen door observatie. Maar denk er ook niet te hard over na. Wanneer krijg je de beste ideeën? Als je er heftig over nadenkt? Nee, als je even loslaat! Dit bevordert je creativiteit.  Thinking out of the box, zegt men. Je kan een probleem niet oplossen op dezelfde manier als hoe het zich gevormd heeft.

Creativiteit is niet iets dat ik in school geleerd heb, en als er iets over werd verteld, dan mocht je niet te creatief zijn! Alleen na-apen wat je voorgezegd werd. De weg volgen die al voor je ligt. Maar het is aan jou, wil je een oude weg volgen of een nieuwe weg maken?  Als je echt gelukkig wilt zijn, gaat het erom jouw unieke creatie aan deze wereld, aan dit leven, aan te bieden ! Weet wat je wilt en ga ervoor, verlaat de BOX, verlaat het oude bekende en maak van je leven een uniek levenswerk!

Laat je niet beperken door wat de maatschappij als norm stelt. Het is jouw leven! Hoe wil je het leven? Ik wil graag eindigen met de bekende woorden van Napoleon Hill, whatever you can concieve or believe, you can achieve.

Zelfzorg, kwetsbaarheid, empathie worden vaak als een onbekend en onzeker terrein ervaren, en krijgen daardoor vaak geen kans. Door de hartelijke keuze te maken dit allemaal oprecht aandacht te geven, kan je innerlijke krijger wakker worden vanuit een diepe authenticiteit en krijg je de vaardigheden aan te pakken wat je echt ten harte ligt.

Voor mij is dat wel een weg geweest. Pas toen mindfulness, compassie en geweldloze communicatie samenvielen, kon ik op een heel andere manier naar het leven kijken in relatie met anderen en de uitdagingen die op ons pad liggen.

Kwetsbaarheid kunnen toelaten ligt aan de basis van diepe verbondenheid en innerlijke kracht. Hoe kan dat? Lijkt kwetsbaarheid net niet aan de basis van zwakte te liggen? Gaan we anderen en contacten net niet vermijden omwille van onze kwetsbaarheid? Hoe kan kwetsbaarheid een kracht zijn en je hartelijke verbondenheid met je dierbaren en het leven versterken? Het is een uitnodiging die moed vraagt om ze aan te nemen en je veel meer zal geven….

We kunnen ons eigen leven en dat van onze dierbaren mooier maken! Daarvoor is het nodig contact te maken met wat ons levensvreugde geeft en met wat anderen levensvreugde geeft. Mij lijkt dit in ieder geval een mooie uitnodiging! Het lijkt misschien eenvoudig maar is niet zo. Laat ons beginnen bij onszelf.

Ben jij opgevoed omringd door mensen die aandacht hadden voor jouw wensen, behoeften en verlangens? Mocht dit er zijn? Als het antwoord “ja” is, prijs je gelukkig! En hopelijk kan je deze tot op vandaag herkennen, uitdrukken en vieren!

Velen zullen echter “nee” antwoorden. Er is nooit echt ruimte voor geweest, omdat anderen hun wensen en noden willen opdringen. We zijn opgegroeid in structuren die gebaseerd zijn op mensen die denken dat ze weten wat er goed is voor anderen en dit ook gaan opdringen. Niet alleen in onze opvoeding, in de ouder-kindrelatie. Onze hele samenleving en manier van denken is er door gevormd en onderhoudt deze dominantiestructuur. En dit op basis van een dominantietaal die op een kritische manier naar de wereld en het leven kijkt en alles evalueert. Dit is wat onze criticus doet. Ze heeft een idee van wat goed en slecht is. Wat goed is, verdient beloning en wat slecht is, verdient straf. Op deze manier kijken we naar onze kinderen, naar onze partner, naar alle mensen inclusief onszelf. En we straffen in de eerste plaats met onze oordelen, die soms boosheid tot agressie worden.

Kunnen we ons met elkaar verbinden vanuit een andere plaats dan van goed en slecht, van belonen en straffen? Een andere plaats waar we onszelf minder opdringen maar elkaar kunnen ontmoeten en een geschenk worden voor elkaar? Dit is de uitnodiging!

Het vraagt in de eerste plaats een erkenning van onze kwetsbaarheid en dus onze behoeften om te kunnen floreren. Dit is een grote stap. De controle en dominatiestructuur waarin we zijn opgegroeid heeft ons ‘ beschaamd’. Je hebt geen eigen behoeften! We werden verteld dat grootse mensen bereid zijn zich op te offeren. Dit betekent dat ze geen eigen behoeften hebben of als ze die dan toch herkennen, dat ze deze bereidwillig opzij schuiven. Dat de ander belangrijker is….

Wist je dat zelfs de Boeddha zei dat er niemand zo waard is je liefde te krijgen als jij zelf? Je draagt zorg en je geeft aandacht aan je behoeften! Zoals Marshall Rosenberg, grondlegger van geweldloze communicatie,  uitdrukt: “We zijn geen goede onderdanen, slaven meer van de dominantiestructuur als we onze eigen behoeften kennen en bestaansrecht geven”. Ze liggen aan de basis van je persoonlijke kracht, en dit is de kracht van je kwetsbaarheid. Je weet waarvoor je wilt opkomen en je doet dit ook, gewoon omdat dit is wat aan de basis van je levensvreugde en je levenskracht ligt.

En het mooie is dat we dit kunnen doen in ontmoeting met elkaar. We dragen compassievol bij aan het welzijn van onszelf en de ander, vanuit die natuurlijke vreugde die voortkomt vanuit geven. Ja, onze hersenen zijn zo gebouwd dat we vreugde ervaren in het geven. Onderzoek toonde dat aan. En als je nu kijkt naar religieuze tradities, ook daar vind je de uitnodiging bij te dragen aan elkaars welzijn.

Dus wat kunnen we doen om elkaar leven mooier te maken?

We geven niet om schaamte of schuld te vermijden, we geven vanuit de vreugde en compassie van het hart. We geven vanuit onze nobele plaats. Voor mij is dat een mooie ontdekking geweest, een aanvulling op mindfulness dat mijn leven nog rijker heeft gemaakt in het bijzonder in verbinding met andere mensen…

Wens je in dit avontuur te duiken en ontdekken hoe je dit een plek kan geven in jouw leven? 

Ik verwelkom je graag op één van de 3 daagse:

•  21 t.e.m. 23 maart 2017 in Kapelle-op-den-Bos (meer info)
• 17 t.e.m. 19 oktober 2017 in Affligem  (meer info)

Voor wie…

• Voor wie de kracht van kwetsbaarheid wil ontdekken
• Voor koppels die hen relatie nieuw leven willen geven.
• Voor wie moeilijk nee kan zeggen.
• Voor wie authentiek & geweldloos wilt communiceren.
• Voor wie het pad van het HART verder wilt bewandelen.

Een integratie van de essenties van compassie, mindfulness en geweldloze communicatie.

Een tijdje geleden stond ik in de rij in de supermarkt. De vrouw voor mij haalde al haar verzamelde kortingsbonnetjes boven, wel een bonnetje voor ieder product. Ik vroeg me af of ze daar werkelijk gelukkiger van werd. Als je alleen al denkt aan de tijd die nodig is om al die bonnetjes te verzamelen. En de extra tijd aan de kassa, een plek waar nu toch echt niemand graag vertoeft.
Gratis klinkt vaak als een toverwoord in de oren. Heb je al gezien hoe mensen zich volproppen in as much as you can eat-restaurants? Of gemerkt dat je aan een hotelbuffet zelf te vaak te veel opschept? Waarom willen we opstapelen, in onszelf of in ons huis?
We zijn gefocust op ‘ik’, ‘mijn voordeel’ en ‘meer hebben’. In mindfulness noemen we dat het ik-mij-mijn-syndroom. Wat is dat precies? Stel dat de prachtige horloge van je buurman valt en kapot is. Je zal er niet wakker van liggen. Stel daarentegen dat jouw nieuwe horloge valt en kapot is. Voelt dat anders? Dat is omdat het over ik, mij, mijn gaat. Hoe meer fixatie daarop, hoe meer spanning. Het maakt ons niet echt gelukkig.

Tegenwoordig kan je heel veel muziek gratis downloaden van het internet. Iemand vroeg me: waarom er dan nog voor betalen? Vanuit zijn eigen perspectief heeft hij gelijk. Maar als je het perspectief van de muzikanten inneemt, als je stilstaat bij de tijd en de investering die zij zich getroost hebben om kwalitatief te leveren, is het voor hen een ontgoocheling dat hun werk door veel mensen zomaar gepikt wordt. Betalen voor muziek is dan een manier om appreciatie te uiten voor de muziek die ze gerealiseerd hebben en waarvan jij nu geniet.

Onderzoek toonde aan dat mensen gelukkig worden door te geven. Soms kan alleen al denken aan iets kopen voor iemand anders gevoelens van geluk opleveren. Dat is innerlijke rijkdom. Het angststemmetje zal misschien ook wel opduiken en verhalen bedenken die goedpraten dat je neemt zonder er iets tegenover te stellen …. Onze angst wil altijd overnemen. Angst denkt kortzichtig in termen van hier en nu overleven en ziet het leven als een strijd. Angst kan niet echt gelukkig zijn en kan niet geven. Het maakt je slaaf van ‘winst moeten maken’ en steeds een potentieel tekort moeten opvullen.

Toen ik in de VS een cursus volgde over the art of living werd gezegd: pay the high price, eerder dan altijd te vissen voor de laagste prijs. Op die manier creëer je een mentaliteit van overvloed in je eigen beleving. Probeer daarom eens niet steeds te focussen om je eigen profijt, zie het als een exchange. Misschien wil je wel de hoge prijs betalen en zien hoe het voelt, niet hoe je erover denkt. En ja, dat is een daad vanuit een gevoel van overvloed, zowel in geven als ontvangen. Het opent je innerlijke vreugde. Het zorgt er ook voor dat je portefeuille niet vol zit
met klantenkaarten. Iedere winkel wil je zo’n kaart meegeven en al te vaak gaan we daar graag op in om toch maar ons voordeel te doen ergens in de toekomst. Een stapel klantenkaarten in de vuilbak kieperen, het betekent al wat minder ballast om mee te slepen …
Om te eindigen nog een goede raad voor het moment dat je merkt dat je niet de laagste prijs betaald hebt: misschien wordt dat geld wel beter benut dan door jou … Dat weet je natuurlijk nooit, maar laat het los, laat zijn. Wat voorbij is, is voorbij. Kijk vooruit en geniet van wat nog komen moet.